Ne Qafe-Bull ka nisur te vije era dimer. Nje mjegull e dendur na pengon te shikojme perpara, teksa kemi nisur t’i afrohemi ngadale Bulqizes. Mbi qytet bie nje shi i rrembyer dhe njerezia jane strukur nder bare me xhama te mjegulluar. Qe tani kemi nisur ta ndjejme nje ndjenje qe do te na perseritet edhe me pas. Qe tani na duket sikur koha eshte ndalur diku ne te dale a ne te hyre te qytetit. Presim sa te rrallohet ca shiu dhe marrim rrugen drejt “Shtogut”, grumbullit me mbetje te kromit qe per shume vjet ka qene burim jetese per shume familje. Ketu, punetoret thuajse te vetem, jane femijet dhe diku me pak edhe grate. Ne fillim kthejme ne shtepine e Nexh minatorit. Ketu kishim njohur familjen e tij. Ketu kishim njohur Enverina qe donte te behej mjeke, teksa rriste vellezerit e saj me te vegjel. Ketu e ema na kishte thene se edhe ajo do t’i futej malit te kromit, “po ja sa te forcohet edhe pak”. Ne shtepi nuk pergjigjet askush. Ne degjojme vetem eren qe vershellen fort te perzier me pikat e renda te shiut. Ne nuk arrijme te mesojme nese vajza e vogel i eshte qepur malit si te tjeret, apo vazhdon te enderroje te behet mjeke. Nuk e dime madje as edhe si eshte shendetligu Nexhmi Shira.
Ca me tej eshte shtepia e Hamit Balliut. “Shkolla ha pare, mali sjell pare”, na pat thene dikur minatori qe kishte humbur nje sy ne miniere. Edhe ketu e njejta skene. Shtepia eshte e mbyllur dhe era vershellen permes dritareve te veshura me plastmase. Fqinjet na thone se me te vegjlit i jane ngjitur malit me shpresen qe te mbledhin gure porsa shiu te pushoje. Na thone gjithashtu se familjes se ish-minatorit i kane ndodhur edhe dy ngjarje fort te rendesishme. Lajmi i pare eshte i gezueshem, njera nga vajzat eshte martuar. Porse lajmi i dyte eshte krejt i trishte: Hamiti, minatori me nje sy, ka humbur jeten para pak kohesh. Familja mbahej ne nje mase te madhe prej pensionit te tij te invaliditetit: tete vete me 10 mije leke ne muaj. Ja perse i duhesh qepur malit!
Ne shtepine e Skender e Zare Perkoles duket sikur koha nuk do te levize. E njejta shtepi si para pese vjetesh, e njejta sobe mbi te cilen zien nje tenxhere e madhe me fasule, te njejtat kepuce te perbaltura ne korridor, te njejtat ankesa te Zares per shendetin e saj te sakatuar… Por varferia ka moshen e saj. Pese vjet me pare degjonim te qaren e nje djali njevjeçar, te ulur ne pragun e shtepise se tij me lageshtire. Tani i njejti djale na pret ne hyrje te shtepise me kembet qull dhe me nje buzeqeshje te ndrojtur. Ky eshte Gesi. Gesi nuk shkon ne shkolle. Tashme duhej te kishte nisur klasen e pare, por ecejaket e se emes nga spitali ne shtepi kane bere qe djaloshi te jetoje me shume nder kusherinj se sa ne shtepine e vjeter ne skaj te “Shtogut”. Djalit qe tani shkolla i duket nje gje e kote. Tani duket sikur pret me durim sa te “forcohet” dhe t’i qepet edhe ai malit te zi prej minerali.
Shiu ka pushuar befas, nje grup i madh me femije e gra i ngjiten malit perpjete. Poshte ne qender, mesimi sapo ka mbaruar dhe hareja e nxenesve qe po kthehen ne shtepi ka mbushur qytetin. Ne Bulqize, jo te gjithe jane bijte e mjerimit.
Burimi: Gazeta Shqip
loading...
Lexo edhe: