Tregimi fillon me lindjen time. Isha fëmija i vetëm në një familje shumë të varfur, nuk kishim ushqim që do të na mjaftonte.
Nëse ndonjë ditë gjenim pak oriz ashtu që ta largojmë urine. Pasi e
mbaroja pjesën time, nëna edhe pjesën e saj ma dhuronte mua, dhe
thoshte: “O biri im! Haje këtë oriz sepse nuk jam e uritur.”
Kjo ishte gënjeshtra e parë e saj.
Kur u rrita pakë, nëna pasi mbaronte punët e shtëpisë dilte për të
gjuajtur peshqi në lumin e vogël që ishte afër shtëpisë. Shpresonte që
nëse ha peshk do t’më ndihmojë në zhvillimin tim.
Një herë me
lejen e Allahut kishte nxënë dy peshqi. Shpejtoi për në shtëpi në mënyrë
që t’i pergatisë; i vendosi para meje dhe unë fillova ta ha peshkun e
parë dalë-ngadalë, ndërsa nëna ime hante atë që mbetej në mes të
eshtrave. Mu rënqeth zemra dhe peshkun tjetër ia dhurova asaj.
Ma ktheu mbrapsht dhe më tha: “O biri im! Ha edhe këtë peshkun, a nuk e di se unë nuk i dua peshqit?!”
Kjo ishte gënjeshtra e dytë e saj.
U rrita dhe duhej që unë patjetër të shkoja në shkollë, por nuk kishim
pasuri që t’i mbulojmë shpenzimet e shkollës. Nëna shkoi në treg dhe
bëri marrëveshje me një tregtar të rrobave, që ajo të ecte shtëpi për
shtëpi për të prezantuar mallin.
Një natë dimri u vonua nëna ime
ndërsa unë po e prisja në shtëpi, dola ta kërkoj në rrugë afër lagjes, e
gjeta duke bartur rrobat dhe duke trokitur shtëpi për shtëpi, e unë e
thirra: “Oj nënë, eja të kthehemi në shtëpi sepse është bërë vonë dhe
moti është i ftohët, ti nesër mundë ta vazhdosh punën qysh prej
mëngjesit. Buzëqeshi nëna dhe më tha: “O biri im! Unë nuk jam e lodhur.”
Kjo ishte gënjshtra e tretë e saj.
Në shkollë kishim provim përfundimtar dhe nëna këmbënguli të vinte me
mua. Hyra në provim e ajo qëndronte jasht duke më pritur mua, në nxehtin
e madh. Kur cingërroi zilja dhe përfunduam, dola, ndërsa ajo më
përqafoi fortë dhe me ngrohtësi, më pas më përgëzoi për suksese të
mëtutjeshme.
Me vete kishte një lëng të cilin e ruante për mua kur
të dal nga provimi, piva nga ajo dhe shuajta etjen, por nënës time i
dilnin djersët në fytyrën e saj nga vapa e madhe, ia ofrova lëngun
menjëherë dhe i thashë: “Pi oj nëna ime!” Ndërsa ajo ma ktheu: “O biri
im! Pije ti se unë nuk jam e etur.”
Kjo ishte gënjeshtra e katërtë.
Pas vdekjes së babait tim, nëna ime jetoi si e vejë, dhe përgjegjësitë e
shtëpisë ranë mbi atë, kështu që ajo duhej të sjellë të gjitha gjërat e
nevojshme në shtëpi. Jeta u bë e vështirë dhe filluam të ndiejmë urinë.
Xhaxhai im ishte njeri i mirë dhe jetonte afër nesh, na sjellte ushqime
me të cilin largonim urinë, e kur fqinjët tanë panë gjendjen tonë të
vështirë që dita ditës po keqësohej, e këshilluan nënën time që të
martohej me ndonjë burrë që do të shpenzonte për atë, por ajo u
përgjigj: “Nuk kam nevojë për dashuri.”
Kjo ishte gënjeshtra e pestë
Kur mbarova studimet universitare, gjeta një punë të mirë deri diku,
mendova se tash është koha që nëna ime të pushoj, e unë të marr mbi supe
obligimet e familjes. Në atë kohë ajo nuk kishte shëndet të mirë që
t’ia mundësonte asaj ecjen shtëpi për shtëpi, kështu filloi të shitte
perime. I caktova një pjesë të rrogës sime vetëm e vetëm ta linte punën,
refuzoi t’i marrë dhe tha: “O biri im! Ruaji paratë e tua, unë kam aq
pasuri sa t’më mjaftoj!”
Kjo ishte gënjeshtra e gjashtë e saj.
Punoja dhe në të njejtën kohë regjistrova magjistraturën, vërtetë korra suksese dhe në të njejtën kohë mu ngrit paga e punës.
Firma në të cilën punoja ishte Gjermane, kështuqë më transferuan në degën kryesore të saj në Gjermani, u ndjeva shumë i lumtur.
Fillova të endërroj për fillim të mbarë dhe jetë të lumtur, pasi
udhëtova dhe u vendova, i telefonova nënës time që të vinte të jetonte
me mua, por ajo nuk donte t’më ngushtojë, dhe më tha: “O biri im! Unë
nuk jam e mësuar të jetoj jetë me standard të lartë.”
Kjo ishte gënjshtra e shtatë e saj.
U plak nëna ime dhe atë e goditi sëmundja e kancerit në sy, dikush
duhej të ishte afër saj që ta mjekoj, por mes meje dhe asaj kishte
shtete. Lash çdo gjë dhe shkova ta vizitoj, ishte e shtrirë në shtrat
pas kryerjes së operacionit. Kur më pa u mundua të buzëqesh, por zemra
ime digjej pasi ajo ishte e dobësuar. Nuk ishte nëna ime që e njihja më
parë, filluan të më rrjidhnin lotët ndërsa ajo mundohej të më qetësonte.
Më tha: “Mos qaj o biri im, unë nuk po ndiej dhimbje.”
Kjo ishte gënjeshtra e tetë e saj dhe e fundit…
Pasi ma tha këtë, ia mbylla sytë që më kurrë nuk i hapi.
Për çdo kend që ka një nënë gjallë: “Ruaje këtë dhunti të madhe para së të pikëllohesh për humbjen e saj…”
Për çdo kend që ka humbur nënën e tij: “Kujtoje çdo herë se sa shumë
është lodhur ajo për ty. Mos e harro në lutjet e tua Allahu të
meshiroft!”
Përshtati: Valdet Kamberi
Autor: Mustafa Ukad
loading...
Lexo edhe:
