MOS ME BEJ QEJFIN! - POEZI NGA BAJAME HOXHA
Nga një lëvdatë mbrëmë,
Ashtu kot më erdhi drithërima.
Ishte shumë vonë.
Tek po rrija mendueshëm përpara ordinatorit,
po flisja me vete dhe shkrova:
Një poezi dashurie,
si për të kujtuar kohërat furtunë,
Të një dhimbjeje të pafund,
Që prej saj mora një grimë helmi,
Për ditët e stuhishme,
Për mjerimin e rinisë sime,
Dhe s’u shërova kurrë.
Eh, psherëtimat nuk heshtin,
Ato, flasin me veten time,
Më shajnë, më bërtasin , më kritikojnë,
E qahen prej meje,
Thonë se paskam qenë e keqe...eh,
“Na helmove”, më thon
Po, e di, e keqe kam qenë,
Helmova ndjenjat, psherëtimat, mendimin,
Si të kisha dy psherëtima, dy ndjenja, dy mendime...
Mjerisht, kisha vetëm një ndjenje e s’u bënë kurrë dy,
Ashtu kot më erdhi drithërima.
Ishte shumë vonë.
Tek po rrija mendueshëm përpara ordinatorit,
po flisja me vete dhe shkrova:
Një poezi dashurie,
si për të kujtuar kohërat furtunë,
Të një dhimbjeje të pafund,
Që prej saj mora një grimë helmi,
Për ditët e stuhishme,
Për mjerimin e rinisë sime,
Dhe s’u shërova kurrë.
Eh, psherëtimat nuk heshtin,
Ato, flasin me veten time,
Më shajnë, më bërtasin , më kritikojnë,
E qahen prej meje,
Thonë se paskam qenë e keqe...eh,
“Na helmove”, më thon
Po, e di, e keqe kam qenë,
Helmova ndjenjat, psherëtimat, mendimin,
Si të kisha dy psherëtima, dy ndjenja, dy mendime...
Mjerisht, kisha vetëm një ndjenje e s’u bënë kurrë dy,
loading...
Lexo edhe:
