Kur hyjme ne kete jete, zeme nje vend qe dikur i ka perkitur dikujt
tjeter, apo secili nga ne sjell ne kete bote nje njesh te ri?!
Shoqerojme nje mesazh per te mos humbur kurre?! Apo krijojme secili
mesazhin tone?! Ingranohemi ne kete udhetim per te permbushur çdo
funksion te saj?! Po ne jemi “ushtaret e jetes”! Idete tona praktikohen
si rregulla qe gjithkush i vendos per te udhetuar sa me i sigurt, apo
gjithkush e çdo gje ka nje kosto, ka nje harte rruge?! Ndaj ne mundohemi
te gabojme sa me pak, por armiku i pashmangshem, “egoizmi” nuk na lejon
te jemi perhere te vendosur ne rruge te drejte e te paster. E pikerisht
ne kete pike gjithkush gabon. Ne mundohemi te mashtrojme me neglizhence
apo pakujdesi ate, “peshoren e madhe” dhe decizive JETEN. Veprojme me
ligesi dhe duam ta fshehim e ta zbukurojme ate me se miri. Arrijme te
behemi te besueshem per syte e sinqerte e naiv, per shpirtrat qe
pranojne miresine, por nuk ndodh te mos regjistrohen te gjitha e te mos
peshohen thellesisht ne balancen e se vertetes. E ndaj çuditen keta
“shpirtligj e ndjenjepakte”, si ka mundesi qe jeta eshte kaq e
padrejte?! Jeta eshte e drejte dhe e ndriçuar mire ne çdo skute te saj,
ndaj dhe dhurohet vetem nje here. Çdo çast i saj per te provuar deri ku
arrin erresira e mendjes se kesaj qenie te quajtur njeri. Bota eshte e
rrumbullaket per te gjithe, ne menyre qe kush e rrotullon fort per te
rrezuar tjetrin harron se eshte edhe ai pjese e saj. Ajo rrotullohet per
te gjithashtu. Pranoje veten siç je, dhe ti do te mund te jesh pjese e
meshires se kesaj balance, por mos e mashtro veten se mund te dalesh
kunder saj…
Burimi: Gazeta Shqip
Lexo edhe:
Burimi: Gazeta Shqip
loading...
Lexo edhe:
