Një prind i dëshpëruar kështu u shpreh: “Në kohën kur duhej zgjedhur shoqen e jetës sime për të jetuar, prindërit më kishin thënë, ne do të vendosim për ty, sepse jemi më të pjekur dhe më të provuar se ti për kësi lloj punësh, mbase meqë të kemi djalë të njohim shumë mirë, ndaj dimë edhe çfarë të zgjedhim. Në rregull u thash, pranova vendosjen e tyre për fatin tim, besa nuk më doli keq, porse atëkohë kisha dëshirë të vetëvendosja për fatin tim.
Sakaq, një shpresë si puhizë e lehtë në kohë vape ma përkëdheli shpirtin. Thash, dale ore, edhe unë nesër do të bëhem prind dhe do ta shijoj se si është të vendosësh për një lidhje të çiltër (të sinqertë). Zoti më gëzoi me fëmijë, ata me nxitim u rritën. U bën për martesë, porse asnjëri të paktën nuk më pyeti për përzgjedhjen e fatit të jetës. Të gjithë u martuan dhe mua më mbeti vetëm të më paraqesin pas dasmës si vjehërr dhe të mi paraqesin rejat. Kësaj punë, kishte thënë prindi i dëshpëruar, i thotë të mos dish të përshtatesh në kohë dhe të mos kesh mundësi, ndoshta nga paaftësia ose nga përtacia, të ndikosh në zhdukjen e dukurive të këqija në familje dhe në shoqëri” – ishte shprehur një prind kështu, ndërsa unë mund ta kem hijeshuar aty-këtu shkrimin, porse thelbi është i vërtetë!
Burimi:Iljasa Salihu
loading...
Lexo edhe:
