Rruga imagjinare
Ecja nen hijen e disa lisave, te cilet shtriheshin vargë njeri pas tjetrit, ishin lisa vertet te medhenjete gjat e te fort sikur donin ta mbronin ate rruge te shtruar bukure, ne të vërtet e mbronin!
Rruga nëpër të cilën hidhja hapat qetasë ishte rrugë e gjatë, plot sfida, e vështërsi, megjithatë vendosa ta kaloj duke dashur ta dijë pse ishte ishte ajo rrugë aq misterioze.
I shikoja lisat teksa gjethet e tyre valëviteshin duke u ndeshurë e perplasurë me armikun. Ishte luftë e vështirë megjithatë ia vlente të luftohejë. Ideali ishte I fort!
Ishte natë e errët dhe frikshme, yjet nuk ndriqonin, dukej sikur ata iu kishin fshehur errësirës, në mënyrë që ajo mos ta vërente, ndoshta edhe ata e kanë pasurë fatin tonë, por ishin përulurë para tij!
Ngjyra e kuqe e rrugës me dukej shumë e quditshme, nuk kasha pasurë mundësi ta shoh një rrugë të till, megjithatë hapat nuk I ndalja ne asnjë qastë.
Jo shumë larg nga fillimi ne mesin e shum numrave te shkruar me ngjyrë të zezë, vërejta: Një, Katër, Katër , Gjashtë!
Vazhdova të ecë duke mos e diturë ende se cilën rrugë e kisha poshtë.
Sytë e mi nuk mund të dalllonin fundin e rrugës. Në të vërtet ajo ishte e pafundme!
Ata numra me shqetësuan, nuk e dija domethënjen e tyre, me dukej një botë jo e zakonshme.
Rruga ishte e drejt dhe armiku nuk kishte mundrë ta beje asnjë gërvishje në të.
Përpjekjet për ti’a ndryshuar kahjen rrugës kishin qenë te forta, por te kota. Ideali ishte I fortë!
Hëna po I afrohej horizontit duke dashurë të fshihet pas tij, kurse dielli po ngrihet duke dashur ti leshoj rrezet e para te mengjesit, rreze te cilat ndoshta do ta ndalonin atë luft të tëmershme.
Kur drita mi përgjysmojë sytë, një forcë më shtyri ta shikojë edhe një herëë ruggën nëpër të cilën ecja tash sa kohë, tani shënohej: një, nëntë, një, dy.
Buzëqesha dhe vazhdova…
(Rruga historike kombëtare ishte ajo rrugë e mbushurë me gjak, ajo rrugë e kuqe nëpër të cilën po kaloja.
E dërgova mendjen mbrapa në kohë duke u përpiqurë të dijë më shumë rreth rrugës historike të popullit tonë.
E dërgova mendjen aq mbrapa, që nga koha e Skënderbeut e deri te koha e plakut të urtë Isamil Qemailit kur ngriti flamurin ne vlorë, në qastin kur në rrugën tonë të imagjinuar lindi dielli I lirisë)
Tani nuk po vazhdoja rrugën për të diturë pse ishte ajo aq misterioze, sepse këtë e dija, por po vazhdoja atë poër ta shijuar freskin e lisave të cilët të knaqnin në atë mëngjesë.
Tani ishte krejt ndryshe, sepse tani rrezet e diellit përplaseshin me trupin e të ngrohnin, era e fort ishte ndallurë dhe bashkë me të kishte ikur edhe errësira e frikshme. Tani kundëronte një liri që doja ta provoja edhe realisht .
Megjithatë pas një lirie mund të vije një shkatrrim, pas një drite një errësirë, pas një lindje një vdekje,pas një të mire një e keqe, dhe pas nje dite një natë e errët dhe e frikshme…
Lexo edhe:
Ecja nen hijen e disa lisave, te cilet shtriheshin vargë njeri pas tjetrit, ishin lisa vertet te medhenjete gjat e te fort sikur donin ta mbronin ate rruge te shtruar bukure, ne të vërtet e mbronin!
Rruga nëpër të cilën hidhja hapat qetasë ishte rrugë e gjatë, plot sfida, e vështërsi, megjithatë vendosa ta kaloj duke dashur ta dijë pse ishte ishte ajo rrugë aq misterioze.
I shikoja lisat teksa gjethet e tyre valëviteshin duke u ndeshurë e perplasurë me armikun. Ishte luftë e vështirë megjithatë ia vlente të luftohejë. Ideali ishte I fort!
Ishte natë e errët dhe frikshme, yjet nuk ndriqonin, dukej sikur ata iu kishin fshehur errësirës, në mënyrë që ajo mos ta vërente, ndoshta edhe ata e kanë pasurë fatin tonë, por ishin përulurë para tij!
Ngjyra e kuqe e rrugës me dukej shumë e quditshme, nuk kasha pasurë mundësi ta shoh një rrugë të till, megjithatë hapat nuk I ndalja ne asnjë qastë.
Jo shumë larg nga fillimi ne mesin e shum numrave te shkruar me ngjyrë të zezë, vërejta: Një, Katër, Katër , Gjashtë!
Vazhdova të ecë duke mos e diturë ende se cilën rrugë e kisha poshtë.
Sytë e mi nuk mund të dalllonin fundin e rrugës. Në të vërtet ajo ishte e pafundme!
Ata numra me shqetësuan, nuk e dija domethënjen e tyre, me dukej një botë jo e zakonshme.
Rruga ishte e drejt dhe armiku nuk kishte mundrë ta beje asnjë gërvishje në të.
Përpjekjet për ti’a ndryshuar kahjen rrugës kishin qenë te forta, por te kota. Ideali ishte I fortë!
Hëna po I afrohej horizontit duke dashurë të fshihet pas tij, kurse dielli po ngrihet duke dashur ti leshoj rrezet e para te mengjesit, rreze te cilat ndoshta do ta ndalonin atë luft të tëmershme.
Kur drita mi përgjysmojë sytë, një forcë më shtyri ta shikojë edhe një herëë ruggën nëpër të cilën ecja tash sa kohë, tani shënohej: një, nëntë, një, dy.
Buzëqesha dhe vazhdova…
(Rruga historike kombëtare ishte ajo rrugë e mbushurë me gjak, ajo rrugë e kuqe nëpër të cilën po kaloja.
E dërgova mendjen mbrapa në kohë duke u përpiqurë të dijë më shumë rreth rrugës historike të popullit tonë.
E dërgova mendjen aq mbrapa, që nga koha e Skënderbeut e deri te koha e plakut të urtë Isamil Qemailit kur ngriti flamurin ne vlorë, në qastin kur në rrugën tonë të imagjinuar lindi dielli I lirisë)
Tani nuk po vazhdoja rrugën për të diturë pse ishte ajo aq misterioze, sepse këtë e dija, por po vazhdoja atë poër ta shijuar freskin e lisave të cilët të knaqnin në atë mëngjesë.
Tani ishte krejt ndryshe, sepse tani rrezet e diellit përplaseshin me trupin e të ngrohnin, era e fort ishte ndallurë dhe bashkë me të kishte ikur edhe errësira e frikshme. Tani kundëronte një liri që doja ta provoja edhe realisht .
Megjithatë pas një lirie mund të vije një shkatrrim, pas një drite një errësirë, pas një lindje një vdekje,pas një të mire një e keqe, dhe pas nje dite një natë e errët dhe e frikshme…
loading...
Lexo edhe:
