Thyerja e shigjetës
Kjo errësirë, ai njeri, që fjala mbi supe i është rënduar. Dhe
gjendjes, e njerëzve, fort iu është gjunjëzuar. Po si harroi ! O ti që
me duart e tua, i dobësuar, ankohesh ! O ti që i mërzitur u kërruse ! O
ti që i zemëruar, këmbët në tokë thellë i ngule !
Si iu
mbështete dobësisë, kur vetja jote për fuqinë e lëvizjes duke u dridhur !
Si iu mbështete fjalës, kur ajo me dobësinë njerëzore doli, ti asaj po i
gjunjëzohesh !
Ç'ka ai
kraharor, i ftohur, ndërsa ti për ngrohtësi duke vuajtur ! O ti që hape
sytë, i trishtuar prej vetes, ndërsa ajo nisjen, ardhjen tënde duke
pritur ! Ç'ka ajo zemër, e ngushtuar, e dashuruar pas zgjerimit, ti me
shtangien tënde, ajo nuk mund të qajë, lotët e saj në sy të shpërthejnë !
O mendje forcërisht e mbyllur, me fjalët që furishëm godasin, po si fëmijëve, kur këmbët me duar u ngatërrohen !
Larg tyre, sytë guximshëm duke i hapur, shigjetat trimërisht me duar
duke i pritur ! Derisa ato të thyhen, larg zemrës tënde. Jo! Zemra le të
qëndrojë, të qëndrojë e fortë, e mbushura plot me shkënditë e së
vërtetës. Do të qëndrojë.
E pse të rëndohesh, kur i rënduari
më tepër rëndohet, derisa me duart e tij, veten nuk e kap, e fuqishëm ta
shtrëngojë, ta shtrëngojë ! Ka nevojë për goditjen tënde, e pse të mos e
godasësh, kur ajo pret lëkundjen, dridhjen tënde ! E pse të mos e bësh
veten të qajë, kur ajo e katandisur pas katandisjes, e dobësuar pas
dobësisë, e dëshpëruar pas dëshpërimit !
Le të kthehesh, le të
çohesh e ta shikosh qiejt e lart, atje lart, lart ! Nuk arrin atje e
mbyllura mendje, e ngushtuara zemër, i kërrusuri trup.
Larg, mbi tokë. Jo nën të.
Ku është shpirti yt !
Njihe Zotin e tij.
Njihe veten tënde.
Po pret, ardhjen tënde po pret !
Thyerja e shigjetës
Kjo errësirë, ai njeri, që fjala mbi supe i është rënduar. Dhe gjendjes, e njerëzve, fort iu është gjunjëzuar. Po si harroi ! O ti që me duart e tua, i dobësuar, ankohesh ! O ti që i mërzitur u kërruse ! O ti që i zemëruar, këmbët në tokë thellë i ngule !
Si iu mbështete dobësisë, kur vetja jote për fuqinë e lëvizjes duke u dridhur ! Si iu mbështete fjalës, kur ajo me dobësinë njerëzore doli, ti asaj po i gjunjëzohesh !
Ç'ka ai kraharor, i ftohur, ndërsa ti për ngrohtësi duke vuajtur ! O ti që hape sytë, i trishtuar prej vetes, ndërsa ajo nisjen, ardhjen tënde duke pritur ! Ç'ka ajo zemër, e ngushtuar, e dashuruar pas zgjerimit, ti me shtangien tënde, ajo nuk mund të qajë, lotët e saj në sy të shpërthejnë !
O mendje forcërisht e mbyllur, me fjalët që furishëm godasin, po si fëmijëve, kur këmbët me duar u ngatërrohen !
Larg tyre, sytë guximshëm duke i hapur, shigjetat trimërisht me duar duke i pritur ! Derisa ato të thyhen, larg zemrës tënde. Jo! Zemra le të qëndrojë, të qëndrojë e fortë, e mbushura plot me shkënditë e së vërtetës. Do të qëndrojë.
E pse të rëndohesh, kur i rënduari më tepër rëndohet, derisa me duart e tij, veten nuk e kap, e fuqishëm ta shtrëngojë, ta shtrëngojë ! Ka nevojë për goditjen tënde, e pse të mos e godasësh, kur ajo pret lëkundjen, dridhjen tënde ! E pse të mos e bësh veten të qajë, kur ajo e katandisur pas katandisjes, e dobësuar pas dobësisë, e dëshpëruar pas dëshpërimit !
Le të kthehesh, le të çohesh e ta shikosh qiejt e lart, atje lart, lart ! Nuk arrin atje e mbyllura mendje, e ngushtuara zemër, i kërrusuri trup.
Larg, mbi tokë. Jo nën të.
Ku është shpirti yt !
Njihe Zotin e tij.
Njihe veten tënde.
Po pret, ardhjen tënde po pret !
Kjo errësirë, ai njeri, që fjala mbi supe i është rënduar. Dhe gjendjes, e njerëzve, fort iu është gjunjëzuar. Po si harroi ! O ti që me duart e tua, i dobësuar, ankohesh ! O ti që i mërzitur u kërruse ! O ti që i zemëruar, këmbët në tokë thellë i ngule !
Si iu mbështete dobësisë, kur vetja jote për fuqinë e lëvizjes duke u dridhur ! Si iu mbështete fjalës, kur ajo me dobësinë njerëzore doli, ti asaj po i gjunjëzohesh !
Ç'ka ai kraharor, i ftohur, ndërsa ti për ngrohtësi duke vuajtur ! O ti që hape sytë, i trishtuar prej vetes, ndërsa ajo nisjen, ardhjen tënde duke pritur ! Ç'ka ajo zemër, e ngushtuar, e dashuruar pas zgjerimit, ti me shtangien tënde, ajo nuk mund të qajë, lotët e saj në sy të shpërthejnë !
O mendje forcërisht e mbyllur, me fjalët që furishëm godasin, po si fëmijëve, kur këmbët me duar u ngatërrohen !
Larg tyre, sytë guximshëm duke i hapur, shigjetat trimërisht me duar duke i pritur ! Derisa ato të thyhen, larg zemrës tënde. Jo! Zemra le të qëndrojë, të qëndrojë e fortë, e mbushura plot me shkënditë e së vërtetës. Do të qëndrojë.
E pse të rëndohesh, kur i rënduari më tepër rëndohet, derisa me duart e tij, veten nuk e kap, e fuqishëm ta shtrëngojë, ta shtrëngojë ! Ka nevojë për goditjen tënde, e pse të mos e godasësh, kur ajo pret lëkundjen, dridhjen tënde ! E pse të mos e bësh veten të qajë, kur ajo e katandisur pas katandisjes, e dobësuar pas dobësisë, e dëshpëruar pas dëshpërimit !
Le të kthehesh, le të çohesh e ta shikosh qiejt e lart, atje lart, lart ! Nuk arrin atje e mbyllura mendje, e ngushtuara zemër, i kërrusuri trup.
Larg, mbi tokë. Jo nën të.
Ku është shpirti yt !
Njihe Zotin e tij.
Njihe veten tënde.
Po pret, ardhjen tënde po pret !
loading...
Lexo edhe:
- Get link
- Other Apps
Labels
Avni Tafili Ese
Labels:
Avni Tafili
Ese
- Get link
- Other Apps