Një ditë nga ditët mësuesi gjatë orës së mësimit filloi të flet për
namazin, e në veçanti për vlerën dhe rëndësinë e namazit të sabahut.
Fjalimi i mësuesit ishte shumë prekës dhe ishte një mesazh i rëndësishëm
për çunat që i mësonte të klasës së tretë të shkollës fillore. Në mesin
e atyre çunave gjendej një çun, i cili u ndikua shumë nga fjalimi i
mësuesit të tij.
Ai më herët asnjëherë nuk e kishte falur
namazin e sabahut, as ai e as familja e tij!! Kur u kthye në shtëpi,
filloi të mendon për të nesërmen, se si të zgjohet për namazin e
sabahut!? Mendoi, mendoi dhe në fund nuk gjeti asnjë zgjidhje tjetër,
përveç se tanë natën të mos flenë dhe ta pret kohën e namazit të
sabahut! Dhe me të vërtet, e realizoi atë që e mendoi!! Kur e dëgjoi
ezanin, doli nga shtëpia dhe u nis drejt xhamisë për ta falur namazin e
sabahut, mirëpo rrugës i doli një problem?! Xhamia ishte shumë larg dhe
frikohej të shkon i vetëm. Nga mërzia filloi të qan dhe u ul para dere,
kur në ato momente papritmas e dëgjoi zhurmën e këpucëve që vinte nga
rruga. E hapi derën dhe doli shpejt! Kur doli jashtë e vërejti një plak
të cilin e njihte, ishte gjyshi i shokut të tij Ahmedit, djalit të
fqiut. Plaku ishte nisur në drejtim të xhamisë për ta falur namazin dhe
fëmija filloi të i shkon pas, mirëpo me qetësi të madhe që të mos e
vëren plaku. Çuni frikohej se nëse plaku e vëren se i shkon pas shpine,
do ta lajmëron familjen e tij dhe ata do ta ndalin nga namazi dhe do ta
dënojnë.
Në këtë mënyrë veproi një periudhë të gjatë, për çdo
mëngjes dilte e priste plakun dhe i shkonte pas shpine deri në xhami, e
pastaj kthehej në shtëpi. Mirëpo pas një periudhë plaku ndërroi jetë,
dhe kur e kuptoi çuni u mërzit tepër derisa filloi të qan pandërprerë.
Prindi i tij kur e pa të birin në atë gjendje u çudit dhe e pyeti duke i
thënë: O biri im, pse po qan për plakun shumë? Ai nuk ka qenë mosha e
jote që të luash me të dhe nuk ka qenë i afërmi jot e mos ta shohësh
më?! - Shikoi çuni prindin e vet me sy të lotuara e të pikëlluara dhe i
tha: Më mirë kishte qenë që ti të vdesësh,e jo plaku?! - Prindi nga këto
fjalë të birit u tremb, dhe u çudit se pse ia thotë i biri këto fjalë
dhe pse e donë plakun aq shum?! - Ky çun i dashur iu përgjigj prindit
dhe i tha: Unë nuk qaj se e humba as për atë e as për atë?! - E atëherë
pse qan, e pyeti prindi?? - Qaj për hir të namazit! Po, për hir të
namazit!!
Dhe duke i rrjedhur lotët i tha: O prindi im pse, pse
nuk e fal namazin e sabahut?? Pse o babai im, nuk bëhesh sikurse ai
plaku dhe sikurse shumë të tjerë të cilët i pash se e falnin namazin?! -
Ku i vërejte ata se e falnin namazin, u çudit prindi?! Në xhami,o
prindi im!! - Si ka mundësi ti kishe parë ti në xhami, u çudit prindi?!
Çuni në fund ia shpjegoi rastin dhe ia qartësoi se si shkonte në
namazin e sabahut pas plakut edhe atë për çdo ditë!! Nga fjalët e të
birit, prindi u prek dhe u ndikua shumë, derisa filloi lëkura t'i
rrëqethet dhe lotët t'i rrjedhin dhe në fund ta përqafon të birin.
Nga ajo ditë, ai asnjëherë nuk e la namazin në xhami.
I lumtë atij prindi ... i lumtë atij çuni ... dhe i lumtë atij mësuesi.
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
loading...
Lexo edhe:
