- Mirëmëngjesi, Ilir! Përse u vonove? - e pyeti mësuesi.
- Isha me nënën në spital, te babai; është plagosur në kokë. - Po si ndodhi? - pyeti me keqardhje mësuesi.
- Na thanë se një djalë deshi të kalonte me vrap para makinës, ndërsa babai po e ngiste me shpejtësi, sepse po çonte një grua në spital. Djali dhe gruaja shpëtuan, vetëm babai u plagos në kokë. Sot do ta operojnë.
- Po, kush qe ai djalë?
- Nuk dimë, se iku me vrap.
- Për fat të keq, të tillë ka, edhe jo pak, - tha mësuesi me inat.
- Ti Ilir, kur të duash, shko tek babai, ke leje nga unë. - Faleminderit! - tha Iliri.
Unë isha zbehur. Ballin e mbështeta mbi dorë dhe bëja sikur shikoja fletoren e detyrave. Zemra më rrihte me forcë dhe nuk kisha guxim as të ktheja kokën nga banka e Ilirit". Po sikur babai i Ilirit të vdesë"?!
Mami m'i dha paratë, megjithëse më kish hequr veshët një natë më parë për pantallonat dhe u nisa për të dalë. Të dera ndenja një çast dhe u ktheva:
- Mami!
- Urdhëro, more bir, ç'ke, s'të dalin paratë?
- Më dalin, më dalin, po e di pse i dua?
- Ti më the se do të blesh diçka. Ti nuk shpenzon kot.
- Do të blej fruta dhe do të shkoj në spital te babai i një shokut tim, Ilirit.
- Po, nga se vuan babai i shokut tënd?
- Nga unë! - i thashë me gjysmë zëri.
- Ti!? Pse?
Mbështeta fytyrën në prehrin e saj dhe, duke qarë, i tregova gjithçka. Kur mbarova, ajo nuk foli, por u ngrit, u vesh dhe dolëm bashkë.
Në një krevat pranë dritares, te pavijoni i dytë, pamë Ilirin që po rrinte
pranë të atit kokëlidhur. Kur na pa në derë, i ati i tha Ilirit gjithë gëzim.
- Shiko, shiko, më duket se ky është Loni, paska ardhur të më vizitojë! Me të dëgjuar këto fjalë, unë shtanga në vend. Rrushi sa s'më ra nga duart. S'dija çfarë të bëja. Lashë rrushin në komodinë dhe iu hodha të sëmurit në krahë.
- Më fal, xha Petro, më fal! Unë isha ai djali që deshi të kalonte makinën. Nga unë e pësove ti.
Ai më përqafoi.
Mami filloi ta pyeste për shëndetin, ndërsa unë dhe Iliri dëgjonim dhe herë-herë shihnim njëri-tjetrin në sy. Me vështrimin e vet të çiltër, Iliri më fali për atë që kisha bërë.
Lexo edhe:
- Isha me nënën në spital, te babai; është plagosur në kokë. - Po si ndodhi? - pyeti me keqardhje mësuesi.
- Na thanë se një djalë deshi të kalonte me vrap para makinës, ndërsa babai po e ngiste me shpejtësi, sepse po çonte një grua në spital. Djali dhe gruaja shpëtuan, vetëm babai u plagos në kokë. Sot do ta operojnë.
- Po, kush qe ai djalë?
- Nuk dimë, se iku me vrap.
- Për fat të keq, të tillë ka, edhe jo pak, - tha mësuesi me inat.
- Ti Ilir, kur të duash, shko tek babai, ke leje nga unë. - Faleminderit! - tha Iliri.
Unë isha zbehur. Ballin e mbështeta mbi dorë dhe bëja sikur shikoja fletoren e detyrave. Zemra më rrihte me forcë dhe nuk kisha guxim as të ktheja kokën nga banka e Ilirit". Po sikur babai i Ilirit të vdesë"?!
Mami m'i dha paratë, megjithëse më kish hequr veshët një natë më parë për pantallonat dhe u nisa për të dalë. Të dera ndenja një çast dhe u ktheva:
- Mami!
- Urdhëro, more bir, ç'ke, s'të dalin paratë?
- Më dalin, më dalin, po e di pse i dua?
- Ti më the se do të blesh diçka. Ti nuk shpenzon kot.
- Do të blej fruta dhe do të shkoj në spital te babai i një shokut tim, Ilirit.
- Po, nga se vuan babai i shokut tënd?
- Nga unë! - i thashë me gjysmë zëri.
- Ti!? Pse?
Mbështeta fytyrën në prehrin e saj dhe, duke qarë, i tregova gjithçka. Kur mbarova, ajo nuk foli, por u ngrit, u vesh dhe dolëm bashkë.
Në një krevat pranë dritares, te pavijoni i dytë, pamë Ilirin që po rrinte
pranë të atit kokëlidhur. Kur na pa në derë, i ati i tha Ilirit gjithë gëzim.
- Shiko, shiko, më duket se ky është Loni, paska ardhur të më vizitojë! Me të dëgjuar këto fjalë, unë shtanga në vend. Rrushi sa s'më ra nga duart. S'dija çfarë të bëja. Lashë rrushin në komodinë dhe iu hodha të sëmurit në krahë.
- Më fal, xha Petro, më fal! Unë isha ai djali që deshi të kalonte makinën. Nga unë e pësove ti.
Ai më përqafoi.
Mami filloi ta pyeste për shëndetin, ndërsa unë dhe Iliri dëgjonim dhe herë-herë shihnim njëri-tjetrin në sy. Me vështrimin e vet të çiltër, Iliri më fali për atë që kisha bërë.
loading...
Lexo edhe:
