Natën kur ti i braktisur
nën hijen e hënës qëndron.
Është Ai dhe veç Ai
që nga lart ty të shikon.
Dhe kur ecën mes të tjerëve,
ti i heshtur mediton.
Është Ai që të dëgjon,
veç Ai ty të kupton.
Dhe kur qesh se je gëzuar
dhe ti dhimbjen e harron,
është Ai që të jep gëzim
dhe Ai ty të ndihmon.
Se ç’ke në gjoks askush s’e di
dhe askush jo s’ta shpjegon,
por veç Zoti i madhëruar
çdo të fshehtë e zbulon.
Linde vetëm në një ditë
kur kish diell, por kish edhe re
dhe askush jo nuk e di
se çfarë le ti atje.
Mendje ke, por nuk kupton
o njeri ti asgjë.
Është Ai që të ndriçon
dhe shpirtin tënd ta shpëton.
Për të folur ti nuk flisje,
ndonëse buzët përpëlisje.
Është Ai që të mësoi
dhe buzët t’i shkathtësoi.
Ti çdo gjë e përballove
dhe gjatë kurrë jo nuk mendove.
Ishte Ai që të mësoi
dhe nga e keqja të largoi.
Ja, tani thua unë, unë
dhe gjoksin ti godet.
Por më kot, jo mos u mburr
se vjen vdekja o njeri i shkretë.
Lexo edhe:
nën hijen e hënës qëndron.
Është Ai dhe veç Ai
që nga lart ty të shikon.
Dhe kur ecën mes të tjerëve,
ti i heshtur mediton.
Është Ai që të dëgjon,
veç Ai ty të kupton.
Dhe kur qesh se je gëzuar
dhe ti dhimbjen e harron,
është Ai që të jep gëzim
dhe Ai ty të ndihmon.
Se ç’ke në gjoks askush s’e di
dhe askush jo s’ta shpjegon,
por veç Zoti i madhëruar
çdo të fshehtë e zbulon.
Linde vetëm në një ditë
kur kish diell, por kish edhe re
dhe askush jo nuk e di
se çfarë le ti atje.
Mendje ke, por nuk kupton
o njeri ti asgjë.
Është Ai që të ndriçon
dhe shpirtin tënd ta shpëton.
Për të folur ti nuk flisje,
ndonëse buzët përpëlisje.
Është Ai që të mësoi
dhe buzët t’i shkathtësoi.
Ti çdo gjë e përballove
dhe gjatë kurrë jo nuk mendove.
Ishte Ai që të mësoi
dhe nga e keqja të largoi.
Ja, tani thua unë, unë
dhe gjoksin ti godet.
Por më kot, jo mos u mburr
se vjen vdekja o njeri i shkretë.
loading...
Lexo edhe:
