Një ditë, pasi u largua nga vendi i tij, ku nuk kishte mbetur njeri pa mësuar të qeshë, shakatari u nis nëpër botë të takonte njerëz që mund të kishin nevojë për të. Kutinë me pluhurin magjik me vete, trastën në shpinë dhe ec e ec na sheh së largu një vend me re të zeza.
Vendosi të kthehej aty e të shikonte ç'bëhej. Rrugës takoi shumë njerëz. E përshëndesnin, por asnjërit s'i qeshte buza, njëri më i zymtë se tjetri. Më në fund nuk iu durua dhe pyeti njërin prej tyre:
- Pse të gjithë njerëzit që takoj rrugës janë të zymtë? Burri vetullngrysur iu përgjigj.
- Ke ardhur në vendin ku njerëzit kanë harruar të qeshin
- Si kështu?! - Ç'ka ndodhur?!
- Shumë vite më parë, kur ka sunduar gjyshi i mbretit të sotëm. Ai pati ndaluar të qeshurën me ligj. Që atëherë asnjeri nuk qesh dot në këtë vend.
- Mirë, po mbreti juaj pse nuk e ndryshon këtë ligj?
- Mbreti ynë i zymtë?! Ai e ndjen veten aq fatkeq, sa zor t'i qeshë fytyra ndonjëherë, jo më të ndryshojë ligjin. Meqë është vet fatkeq, nuk do që njerëzit e tjerë të qeshin.
- E kuptova, - tha shakatari...
Ai mendoi se e vetmja rrugë shpëtimi është që ta bënte vetë mbretin për të qeshur.
Prandaj, pa thënë asgjë, nxori nga xhepi një grusht pluhur dhe ia hodhi mbretit përsipër me shumë mirësjellje. Shprehja e fytyrës së mbretit ndryshoi përnjëherësh.
Vetullat e ngrysura iu drejtuan, buza iu përvesh pak sipër dhe filloi të qeshë. Qeshi e qeshi me orë të tëra duke i lënë të habitur të gjithë oborrtarët e pallatit që e ndoqën këtë skenë me buzë në gaz... Mbreti kërkoi pak nga pluhuri magjik.
- Do të të jap të gjithë arin e thesarit tim si shpërblim, - i tha shakatarit.
- Nuk ka nevojë më për këtë, - ia ktheu shakatari. Pasi të mësosh të qeshësh dhe të duash me gjithë shpirt të qeshësh, nuk ke nevojë më për këtë pluhur.
- Të hiqet ligji që ndalon të qeshurën!- urdhëroi mbreti. Njerëzit të jenë të lirë të qeshin.
Lexo edhe:
Vendosi të kthehej aty e të shikonte ç'bëhej. Rrugës takoi shumë njerëz. E përshëndesnin, por asnjërit s'i qeshte buza, njëri më i zymtë se tjetri. Më në fund nuk iu durua dhe pyeti njërin prej tyre:
- Pse të gjithë njerëzit që takoj rrugës janë të zymtë? Burri vetullngrysur iu përgjigj.
- Ke ardhur në vendin ku njerëzit kanë harruar të qeshin
- Si kështu?! - Ç'ka ndodhur?!
- Shumë vite më parë, kur ka sunduar gjyshi i mbretit të sotëm. Ai pati ndaluar të qeshurën me ligj. Që atëherë asnjeri nuk qesh dot në këtë vend.
- Mirë, po mbreti juaj pse nuk e ndryshon këtë ligj?
- Mbreti ynë i zymtë?! Ai e ndjen veten aq fatkeq, sa zor t'i qeshë fytyra ndonjëherë, jo më të ndryshojë ligjin. Meqë është vet fatkeq, nuk do që njerëzit e tjerë të qeshin.
- E kuptova, - tha shakatari...
Ai mendoi se e vetmja rrugë shpëtimi është që ta bënte vetë mbretin për të qeshur.
Prandaj, pa thënë asgjë, nxori nga xhepi një grusht pluhur dhe ia hodhi mbretit përsipër me shumë mirësjellje. Shprehja e fytyrës së mbretit ndryshoi përnjëherësh.
Vetullat e ngrysura iu drejtuan, buza iu përvesh pak sipër dhe filloi të qeshë. Qeshi e qeshi me orë të tëra duke i lënë të habitur të gjithë oborrtarët e pallatit që e ndoqën këtë skenë me buzë në gaz... Mbreti kërkoi pak nga pluhuri magjik.
- Do të të jap të gjithë arin e thesarit tim si shpërblim, - i tha shakatarit.
- Nuk ka nevojë më për këtë, - ia ktheu shakatari. Pasi të mësosh të qeshësh dhe të duash me gjithë shpirt të qeshësh, nuk ke nevojë më për këtë pluhur.
- Të hiqet ligji që ndalon të qeshurën!- urdhëroi mbreti. Njerëzit të jenë të lirë të qeshin.
loading...
Lexo edhe: